आज सेकंड लास्ट दिवस उद्या प्रोजेक्ट संपणार म्हणून रात्रीच टॅक्सी काढली.
वार्डन रोडजवळच्या अप्सरा आईस्क्रीम जवळून चार टिपिकल नवसारीचे गुजराती मुस्लीम उचलले.
बाय द वे. हे वाळकेश्वरचं ओरिजिनल अप्सरा आईस्क्रीम!
आता त्यांच्या मुंबई पुणे आणि इतरही सगळीकडे १०० च्या वर चिक्कार ब्रॅंचेस आहेत.
पण माझ्या माहितीप्रमाणे पान-मसाला आईस्क्रीमचे जनक हेच.
मला स्वतःला हयांचं(च) पान-मसाला आईस्क्रीम भारी आवडतं.
तर नवसारीवाले पॅसेंजर्स:
सैलसर कुर्ते, पांढरे पायजमे, सुरमा, छान मेंदीवाली वगैरे दाढी, डोक्यात नक्षीदार टोप्या आणि अत्तराचा घमघमाट!
रमजानचे दिवस असल्याने उद्या पहाटेच्या खाण्याची बेगमी करायला चाललेले.
सात-रस्त्याला काही खास दुकानं आहेत तिकडे रमजानसाठी सुका मेवा, फळं वगैरे चांगली आणि स्वस्त मिळतात.
सात रस्त्यावरून चिंचपोकळी ब्रिजचं भाडं मिळालं.
आज पुन्हा हटकून जी. के. ऐनपुरेंचा "चिंचपोकळी" कथासंग्रह आठवला.
मिल्स लयाला जायच्या शेवटाची सुरुवात आणि त्याच्या थोडा आधीचा त्या ऐन भरात असतानाच काळ...
करीरोड, चिंचपोकळी, बी डी डी चाळ आणि आसपासचा एरिया...
हे सगळं त्यांच्या कांदाचिर, अधुरा (हे वाचलं नाहीये मी अजून), रिबोट, चिंचपोकळी आणि धापकीर्तन (आगामी) ह्या पंचकात वरतून, खालतून, साईडनी, पिळवटून, कुस्करून, सोलवटून, चहात टाकलेल्या भुश्यासारखं फुगून, रटमटून, गुदमरून, गांड फाडून, घशात आवंढे गिळून येत राहतं.
त्यांची "जंतू" ही कथा माझ्या पहिल्या चार-पाच आवडत्या दीर्घकथांत राप्पकन येऊन बसलीय. कथासंग्रह "कांदाचिर"
(इतर काही: "परफेक्टची बाई आणि फोल्डिंगचा पुरुष" व हजार वेळा शोले पाहिलेला माणूस - दोन्ही ऋषिकेश गुप्ते आणि "रवळेकरची बहीण पॉ आहे" - पंकज भोसले)
तर आज बराच वेळ ऐनपुरेंच्या लालबाग परळ युनिव्हर्समध्ये फिरत त्यांची आठवण काढत माटुंग्याला आलो.
दमलो होतो खरं तर घरी जाऊन बेडवर कधी एकदा अंग टाकतो असं झालेलं पण माटुंग्याला दोन गुज्जू पोरींनी हात केला डायरेक्ट बॉम्बे सेन्ट्रल...
तिकडून कुठले कुठले नवीन ब्रिज पार करत वांद्र्याच्या दिशेनी निघालो आणि गोष्टी थोड्या सरिअल व्हायला लागल्या.
परळ एरियातले आधी कधीच न बघितलेले ब्रिज दिसल्यासारखे वाटू लागले.
किंवा खरं तर आधी बघितलेले स्वप्नात? कदाचित? नॉट शुअर.
त्यातच एका कुटुंबाला एका मुतारीजवळ घेतलं त्यांना काळाचौकीला जायचं होतं.
मिंट कॉलनीमार्गे काळा चौकीच्या एका ब्रिजखाली त्यांना सोडलं.
पण त्यांनी सांगितलं तसं आलो मला झाट काय रस्ता कळाला नाही.
आणि ते निघून गेल्यावर अचानक त्या रात्रीच्या पिवळ्या प्रकाशात माझा स्थळाचा (जास्त रसभरीत करायला "स्थळ-काळा"चा असं बोलता येईल पण ते खोटं ठरेल) रेफरन्स नाहीसा झाला.
म्हणजे मॅप चालू होता.
पण मॅप दाखवतोय तो घरचा रस्ता आणि मला इंट्यूशननी वाटणारा घरचा रस्ता ह्यांच्यात काही मेळच लागेना.
मग सगळेच रस्ते अनोळखी वाटू लागले का कोण जाणे.
काळा चौकीतल्या एका ब्रिजखाली मग मी टॅक्सी थांबवून टाकली.
वर ब्रिजला मध्येच पायी जॉईन व्हायला टेकाडावरून चढत गेलेल्या पायऱ्या होत्या.
त्या उगीचच चढून आलो.
आजूबाजूला सामसूम.. लांबवर फक्त दोन माणसं गप्पा मारत उभी होती.
पण मला काहीच सुधरेना.
म्हणजे किमान मुंबईत आपल्याला अगदी डिटेल्ड एरिया माहिती जरी नसला साधारण डोक्यात काही रेफरन्स पॉईंट्स असतात. कुठून कुठे जाता येईल ह्याचा साधारण अंदाज असतो
ते सगळंच विरघळल्यासारखं झालं.
चकव्यासारखं झालेलं किंवा भूल पडल्यासारखं. झपुर्झा गडे झपुर्झाच एकदम च्यामारी!!!
पण गंमत म्हणजे मला काहीतरी अनैसर्गिक वाटत होतं खरं पण भीती मात्र वाटत नव्हती.
जणू जगड्व्याळ मुंबई वेगळीच मिती दाखवून माझी गंमत करतेय असं काहीतरी वाटलेलं.
पिकासोच्या क्युबिक चेहेऱ्यांसारखं काहीतरी.
किंवा लहान बाबूला आपण वेडंवाकडं तोंड करून भेवडावतो आणि ते एकाच वेळी किंचाळत रडतं-हसतं तसं काहीतरी.
मग ट्रान्स थोडा कमी झाल्यासारखा झाला आणि मी शिस्तीत मॅप फॉलो करत गाडी चालू केली.
गूगल वॉज राईट माय इंट्यूशन वॉज रॉंग. मी घरापासून लांब लांब चाललो होतो आधी.
के ई एमच्या ब्रिजजवळ आल्यावर थोडी थोडी टोटल लागू लागली आणि मग सुसाट बांद्रा.
उद्या शेवटचा दिवस... व्रताचं उद्यापन :)
म्हणूनच कदाचित मुंबईनी "ना जाओ सैंया" म्हणत आज रात्री हलकेच थांबवलं असेल? असेलही!!!
आजची कमाई: ३३४ रुपये
टीप: पेंटिंगची लिंक पिकासोच्या हार्लेक्वीन सिरीज मधून साभार!
No comments:
Post a Comment